Wprowadzenie 

Doświadczenie zdobyte podczas kryzysu finansowego z 2008 r. oraz trzy lata testów pozwoliły na ugruntowanie tworzonej przez Bartka Śledzia strategii i jej dostosowanie do wszystkich rynków tj.: walutowego, towarowego, surowcowego, akcyjnego, rynku obligacji, a także funduszy ETF i indeksów. Celem nadrzędnym strategii jest efektywne wykorzystanie dźwigni finansowej dostępnej na kontraktach CFD (contract for difference, kontrakt na różnicę kursową) u renomowanych brokerów CFD. 

Poprzez efektywne wykorzystanie dźwigni rozumie się optymalizację momentu transakcji oraz ograniczenie ryzyka poprzez stosowanie skutecznych zleceń obronnych stop loss, przy jednoczesnym maksymalizowaniu stosunku zysku do ryzyka. Oczekiwana, początkowa wartość RR nie powinna być mniejsza niż 2,5:1.

Inwestor wykorzystujący tę strategię musi być świadomy tego, że inwestowanie z dźwignią wiąże się z ryzykiem braku realizacji stop lossa na zadanym poziomie ze względu na lukę cenową lub inne rynkowe zdarzenia. Więcej na temat zarządzania kapitałem oraz ogólnie inwestowania na rynku CFD dowiesz się z tych trzech materiałów:

  1. Dlaczego zarządzanie kapitałem i pozycją jest kluczowe?
  2. Inwestowanie z dźwignią finansową
  3. Inwestowanie na rynku akcji poprzez Equity CFD

Założenia strategii 

Główne założenia strategii oparte są na fundamentalnym prawie: każdym rynkiem sterują popyt i podaż, a cena jest jedynym aktualnym w czasie wskaźnikiem relacji tegoż popytu i podaży. 

Pierwszym krokiem strategii jest znalezienie miejsc, w których spotykają się pieniądze dużych graczy, czyli tzw. wsparcia i opory (stany równowagi), gdzie każda ze stron rynku próbuje przepchnąć “racje” na swoją korzyść. Metodą wykorzystywana w tej strategii do wyznacznia kluczowych poziomów wsparć i oporów jest metoda Ostatniej Linii Obrony (OLO) odpowiednio zmodyfikowana przez Bartka Śledzia przez lata praktyki rynkowej. Dokładne poznanie metody wyznaczania tych poziomów możesz poznać z tego materiału: Ostatnie Linie Obrony – gdzie leżą duże pieniądze na GPW i nie tylko

Poprawnie wyznaczone poziomy cenowe dokładnie wskazują na wykresie, gdzie należy szukać okazji do zawarcia transakcji z minimalnym ryzykiem i wysokim potencjalnym zyskiem. 

Pamiętając, że na rynku nie ma pewności, a jedynie prawdopodobieństwo zdarzeń, inwestor musi kierować się założeniami i akceptować ryzyko, że założenia te się nie spełnią. Strategia CFD dopuszcza zarówno kupowanie (pozycja długa, “buy”) jak i sprzedawanie (pozycja krótka, “sell”). Przy czym przez sprzedaż rozumie się zawarcie transakcji, w której zyskiem jest sytuacja spadku wartości aktywa, na które pozycja została otwarta. Nie ma wymogu posiadania wcześniej danego aktywa w portfelu. Tym samym Strategia pozwala na wykorzystanie zarówno impulsów jak i korekt. 

Ważną kwestią jest jednak umiejętne określanie, czy dany ruch dobiega końca i dochodzi do odwrócenia trendu, czy też jest to jedynie korekta, po której najprawdopodobniej będzie kontynuacja dotychczasowego trendu.

Aby przyjąć założenie, że ruch w danym kierunku się zakończył, ostatnia korekta musi zostać wybita i utworzona pierwsza korekta w przeciwnym kierunku. Gdy na wykresie pierwsza korekta dotrze i zareaguje na początek, lub koniec ostatniej korekty w poprzednim ruchu, znacznie rośnie prawdopodobieństwo zmiany aktualnego trendu. Układy utworzone w ten sposób nazywane są odpowiednio koroną, lub kopniętą jedynką.

 W tym miejscu warto podkreślić, że układy tego typu mogą pojawić się na dowolnym interwale czasowym i w dowolnej skali czasowej, jednak w ramach Strategii CFD wykorzystywane będą interwały od godzinowego do dziennego w celu poszukiwania okazji, co wynika przede wszystkim z optymalnej skali czasowej dla Użytkowników Squabera Premium. 

Poziom negacji scenariusza i jednocześnie poziom, na którym umieszczone jest zlecenie Stop loss znajduje się tuż nad ostatnim szczytem, bądź pod ostatnim dołkiem, w zależności od tego, czy zajęto pozycję długą, czy krótką. W miarę rozwoju sytuacji, poziom negacji scenariusza jest modyfikowany tak, aby podążał za ceną, zabezpieczając inwestora przed utratą wygenerowanych zysków. W tym celu wykorzystane są tzw. schody cenowe, czyli momenty sprawdzania poziomów, które w przeszłości miały znaczenie dla kształtowania się ceny. Koniec kolejnej korekty często testuje okolice początku albo końca poprzedniej korekty. Układy utworzone w ten sposób nazywane są układami pokazu siły rynku. 

Poziom docelowy dla transakcji, tzw. take profit, usytuowany jest początkowo na wysokości najbliższego ZZB albo układu zgodnego ze strategią, ale skierowanego w przeciwną stronę.

Przykłady układów kontynuacji:

Pokaz siły w wersji 1 (PS1) – układ zbudowany na podstawie układu zmiany biegunów, gdzie odbicie następuje po teście poprzedniego szczytu/dołka

Pokaz siły w wersji 2 (PS2) – układ zbudowany w oparciu o korektę pędzącą, gdzie jej najważniejszym elementem jest głębokie zejście do utworzonego wsparcia.

Przykłady układów odwrócenia:

Kopnięta jedynka (Kop1) – układ zbudowany na podstawie układu pokazu siły, który testuje z drugiej strony koniec ostatniej korekty w trendzie.

Korona w wersji 1 (KV1) – układ, który tworzy się po wybiciu końca ostatniej korekty w trendzie i teście jej początku.

Korona w wersji 2 (KV2) – wariant układu korony, w którym koniec ostatniej korekty był broniony, ale zabrakło siły do utworzenia nowego wyższego szczytu albo niższego dołka.

Przykłady okazji

Wsparcie dwukrotnie generujące sygnał kupna

Potencjalny poziom realizacji zysków z powyższych pozycji mógł być usytuowany na wysokości tworzącego się układu na spadki z wyższego interwału, który był również pierwszą korektą poprzedniego trendu spadkowego.

Więcej o znaczeniu pierwszej i ostatniej korekty znajdziesz tutaj:
https://edukacja.squaber.com/warsztaty/uklad-pok-w-praktyce

Przykład transakcji zawartej w oparciu o układ odwrócenia

Po wybiciu ostatniej korekty, jej koniec został sprawdzony z drugiej strony, a następnie po świecy z długim górnym cieniem utworzyła się formacja objęcia bessy, która stworzyła okazję do otwarcia pozycji krótkiej (Sell), która następnie byłaby prowadzona po kolejno tworzących się szczytach.

Przykład transakcji zawartej w oparciu o układ kontynuacji:

W pierwszym przypadku, po wzrostowym tygodniu, notowania dotarły do kluczowego miejsca na wykresie, w którym została podjęta decyzja o sprzedaży, z niższego interwału czasowego, w związku z układem pokazu siły i pojawieniem się podaży.

Piramidowanie zysku nastąpiło po teście strefy utworzonej przez cień na wysokości końca poprzedniej korekty, gdzie również można się było doszukać układu pokazu siły.