Strategia oparta o wyceny fundamentalne w Squaberze

Do metod generowania sygnałów w Squaberze dołącza trzecia strategia „Wartości Wewnętrznej” oparta w przeważającej mierze o wycenę fundamentalną wartości godziwej akcji. W przypadku tej strategii sygnały techniczne stanowią jedynie uzupełnienie całego obrazu. Strategia Wartości Wewnętrznej opiera się co do zasady o wyceny metodą zdyskontowanych przepływów pieniężnych (DCF), bądź metodą porównawczą, bazując na uśrednionych wskaźnikach takich, jak C/Z (cena/zysk) dla grupy porównawczej spółek.

W najprostszym ujęciu, metoda DCF opiera się na prognozowaniu takich wartości, jak przychody, marżowość (nade wszystko operacyjna), aktywa trwałe (a z nich CAPEX, tj. wydatki inwestycyjne, oraz amortyzacja), czy aktywa obrotowe i zobowiązania krótkoterminowe (dwa ostatnie dla celów wyliczenia zmian w kapitale obrotowym netto). Na ich podstawie wyliczany jest NOPAT (zysk operacyjny netto po opodatkowaniu), a dalej po korekcie – FCFF, tj. wolne przepływy pieniężne dostępne dla właścicieli ekonomicznych (akcjonariuszy) oraz wierzycieli, które spółka może wykazywać w kolejnych latach oraz dalej w nieskończoność. FCFF w poszczególnych latach dyskontowane jest poprzez WACC (średni ważony koszt kapitału), a następnie sumowane. Podzielenie sumy przez liczbę akcji daje ostateczną wycenę wartości wewnętrznej akcji opartą o tę metodę.

Prognozy zmian wartości przychodów, marżowości i innych oparte są na trendach biznesowych zachodzących w spółce, a także ogólnym scenariuszu gospodarczym. Szczególnie w oparciu o ten ostatni wyliczny jest WACC dla potrzeb dyskontowania strumieni pieniężnych. Koszt kapitału własnego, stanowiący wsad do obliczenia WACC, szacowany jest w oparciu o model CAPM. Kluczowe dla wyceny założenia opisywane są w tekście jej poświęconym, wraz z jakościowym nakreśleniem oczekiwań zmian zachodzących w spółce. Przykładowo, skrótowe informacje o wycenie mogą być przedstawione w następujący sposób:

Wycena akcji na dzień 01.09.2022: XX,XX zł

Dobierając spółki do portfela, należy kierować się metodami dywersyfikacji sektorowej oraz biznesowej w celu ograniczenia tzw. ryzyka specyficznego. Przypisując jednak wagi (udziały) poszczególnych spółek w portfelu, warto posiłkować się optymalizacją finansowo-matematyczną. W prezentowanej strategii wykorzystujemy analizę średnio-wariancyjną oraz metodykę granicy efektywnej, by zoptymalizować portfel pod względem prognozowanych wartości zysku oraz ryzyka (mierzonego zannualizowanymi wartościami odchylenia stóp zwrotu).

Wykorzystywana optymalizacja portfelowa nie opiera się na oczekiwaniach względem kształtowania się stóp zwrotu z walorów w przyszłości. Zamiast tego, bazuje na obliczeniach oczekiwanych stóp zwrotu w oparciu o model CAPM oraz macierze kowariancji notowań walorów. Portfel, w zależności od analizy oraz wyznaczonych celów inwestycyjnych, optymalizowany jest pod kątem maksymalizacji oczekiwanej stopy zwrotu, bądź minimalizacji poziomu ryzyka. Należy wskazać, że wagi portfela optymalizowane są na dany dzień i ulegają one zmianie wraz z każdą kolejną sesją giełdową, a zatem wymagają okresowych rewizji. Dodatkowo, z uwagi na rynkowy charakter wyceny portfela, wagi akcji wchodzących w jego skład wciąż fluktuują, co implikuje konieczność dokonania korekt w przypadku, gdy rynkowa waga zbytnio odchyla się od poziomu optymalnego. W tym miejscu należy jednak mieć w pamięci koszty transakcyjne, które do pewnego stopnia mogą ograniczać zalety płynące z częstszego rebalansowania portfela.